بایگانی
- مرداد ۱۴۰۰ (۴)
- تیر ۱۴۰۰ (۲)
- خرداد ۱۴۰۰ (۴)
آخرین مطالب
- ۰۰/۰۵/۱۱توسعه و عدالت فضایی
- ۰۰/۰۵/۱۱ریشه یابی توسعه
- ۰۰/۰۴/۲۱جا، مکان، محیط، فضا
- ۰۰/۰۴/۱۹دگر اندیشی در مفهوم برنامه ریزی
- ۰۰/۰۳/۰۷برنامه ریزی فضایی
- ۰۰/۰۳/۰۶دل نوشته
- ۰۰/۰۳/۰۶شروع
پیوندهای روزانه
توسعه به معنای عام ابعاد مختلفی را شامل می شود و در مقیاس های مختلفی معنا و مفهوم می یابد به این معنا که ظرف مورد مطالعه که از فرد و خانواده شروع و یک جامعه انسانی در سطوح مختلف ختم می گردد می تواند در یک بخش های توسعه یافته و در بخش های دیگر تحقق توسعه به تعویق افتاده باشد مثال خانواده ای که به لحاظ مالی متمول ولی به لحاظ اجتماعی در جایگاه مناسبی در جامع برخودار نیستند. همچنین در سطوح مختلف معنا و مفهوم می یابد یعنی همانطور که گفته شد از یک خانواده تا یک جامعه تاسطح جهانی متغیر است. بر این همین اساس مفهوم توسعه و عدالت در فضا مطرح می گردد چرا که در یک جامعه می تواند بخشی توسعه یافته و بخش دیگر عقب افتاده باشد. و عدالت فضایی از همین تفاوت ها نشأت می گیرد.
مسئله اساسی در اینجا، بزنگاه و ریشه های توسعه است شکی نیست که توسعه انسانی ریشه توسعه در همه ابعاد و در همه سطوح است بر همین اساس انسان در یک جامعه شامل آحاد جامعه و نخبگان هستند. البته مراد از نخبگان در یک جامعه در اینجا تمامی افرادی را شامل می شود که یا مسئول و یا متفات از آحاد جامعه هستند. و ریشه توسعه در این دو گروه یعنی مردم و نخبگان فرهنگ است، جامعه مترقی در همه ابعاد اساساً از فرهنگ بالا و غنی در تناسب با معنا و مفهوم توسعه در آن جامعه برخودار است. مسئله از اینجا مطرح می گردد که اگر در یک جامعه ای توسعه به تعویق افتاد کدام یک از این اضلاع در جایگاه بالاتری است و چه فرمولی بین اینها برای تحقق توسعه حکمفرا است. بدون شک لغزش ضلع سوم یعنی فرهنگ عامل انحطاط جامعه است و هر وقت بخواهیم توسعه را در یک جامعه محقق کنیم باید به سراغ فرهنگ ان جامعه برویم . حال اگر در این جامعه فرهنگ در مسیری برای توسعه نباشد این مسئولیت به نخبگان واگذار می گردد چرا که آنها هستند که می تواند با تولید مفاهیم مورد نیاز برای مردم و در کنار مردم خالق یک فرهنگ توسعه جدید باشند. لذا در یک جامعه نوک پیکان توسعه به سمت نخبگان ان جامعه است نه مردم چرا که ضعف های شکل گرفته در جامعه توسط نخبگان باید تحلیل و حل و فصل و در یک سطح بالا برای مردم تعریف تا با نهادینه شدن آن فرهنگ درست در جامعه ایجاد گردد. عموماً مسئله اساسی در کشورهای توسعه نیافته همین است چرا که یا نخبگان جامعه شناسایی نشده اند، یا اشتباه شناسایی شده اند و یا این نخبگان مورد اعتماد و احترام آحاد ملت نیستند.
برنامه ریزی فضایی برخلاف برنامه ریزی بخشی، نگرش چند بعدی به فعالیت ها و مکان انجام آنها داشته و سعی در حل مسائل در یک سیستم یکپارچه است. در واقع، برنامه فضایی در برگیرنده تمامی ابعادی است که دیگر انواع برنامه ریزی به آن می پردازد. ایجاد یک سیستم یکپارچه منوط به وجود یک مدل مفهومی به منظور تعیین اجزاء و ارتباطات بین آنها است. از طرفی، امروزه تمرکز بر بهره گیری از رویکردهای تلفیقی ارزیابی سرزمین در برنامه ریزی فضایی به منظور تعیین اولویت های توسعه فضایی افزایش یافته است. روش های ترکیبی در برنامه ریزی فضایی این امکان را میدهد که پیچیدگی های فرارو به صورت مشخص تبیین و راه حل مناسب با الگوریتم خاصی ارائه شود، به نوعی که نیازهای حفاظتی سرزمین از بعد پایداری با خواست ها و نیازهای جامعه از ابعاد مختلف در قالب فعالیت های کلیدی سازگار باشد. در رویکرد ترکیبی از روش های کمی و کیفی ارزیابی سرزمین بهره گرفته و سرزمین را به عنوان یک شبکه به هم پیوسته مورد ارزیابی قرار میدهد. در واقع، هرکدام از روش ها در رویکرد تلفیقی، بخشی از واقعیت سرزمین را آشکار می کند. تدوین مدل وابسته به اهداف و انتظارات جامعه مشارکت کننده و سطح برنامه ریزی است. با توجه به تغییرات در سرزمین، آمایش سرزمین از نوع برنامه ریزی های چرخشی با تکرار شونده است که در مراحل مختلف باید مورد ارزیابی قرار گرفته و مدل مورد نظر در طی مسیر تکمیل و تدقیق گردد. لذا مدل ارائه شده با توجه به بازخوردها؛ به مرور تکمیل و اجرا میشود.
📚 منبع: مطالعات سند ملی آمایش سرزمین (مرکز پژوهش‌های توسعه و آینده‌نگری گروه پژوهشی آمایش سرزمین، توسعه و توازن منطقه‌ای مجموعه گزارش شماره ۶۴)
